Van den Hoogenband de moderne Heintje Davids?

Afscheid nemen op je hoogtepunt is het mooiste wat je als artiest en topsporter kan overkomen. En wellicht geldt dat ook voor toerfietsers. De voorbeelden waar deze wet in de praktijk voor op gaat, zijn echter met een kaarsje te zoeken. Veel artiesten, topsporters en waarschijnlijk ook toerfietsers, gaan te lang door. Vaak dringt dat besef pas achteraf door. Of er dringt zich een situatie op dat afscheid nemen van je werk of hobby onvermijdelijk is. Je lichaam beslist voor je.

Het idee voor deze column kwam bij mij op toen ik op 30 maart 2007 in het AD 2 artikelen las over deze problematiek. Het ene ging over Pieter van den Hoogenband en het andere over Sjeng Schalken. Ik begin bij de laatste. Ik citeer Sjeng: “Mijn lichaam heeft de beslissing voor mij genomen. Ik kwam terug van een training en mijn linkerbeen had weer eens niet meegewerkt. Ik heb de knoop doorgehakt en zei tegen Ricky dat was het. Ik zet er een punt achter”.

De voormalige nummer 11 van de wereld had 3 jaar lang gedacht dat het wel goed zou komen met de hernia in zijn onderrug, die uitstraalde naar zijn onderbeen. Maar de hoop bleek steeds voorbarig. Steeds kwam er een terugval, met uitval in zijn linkerbeen, waardoor hij geen fatsoenlijke backhand kon slaan. Ik besef dat mijn onderrug versleten is. Opereren is te riskant. Schalken beoordeelt zijn situatie heel realistisch. De analyse van zijn voortijdig afscheid verwijst naar de roofbouw op zijn lichaam. Hij legde zich een strak trainingsschema op om maar lid te kunnen blijven van de Top 20. Hij bleef in 2004 doortrainen, toen hij al de ziekte vanPfeiffer had opgelopen. Ik ben trots op mijn loopbaan, maar het heeft zijn tot geëist, stelt hij vast.

Het WK zwemmen is voor Pieter van den Hoogenband ongetwijfeld een grote teleurstelling geworden. Zilver op een nummer waar hij had gedacht te winnen. Op de 200 meter vrij werd hij weggezwommen door Michael Phelps. Een nadere analyse leerde dat VDH puur verloor op zijn start en zijn keerpunten. Zwemmend was hij minstens gelijkwaardig en op een aantal punten zelfs sneller. En om die reden blijft VDH optimistisch over zijn kansen op de Olympische Spelen in Peking. Ik ben nog niet afgeschreven, zegt hij. Het was een nederlaag met perspectief. De hamvraag is of dit optimisme terecht is. Start en keerpunten waren al niet zijn meest sterke punten. Door de revalidatie na zijn herniaoperatie kon hij al niet optimaal trainen op start en keerpunten. En dat deed hem de das om. De messcherpe analyse van Inge de Bruin bij de beelden sprak boekdelen. Zijn rug doet hem de das om. En zijn tegenstanders boekten daar de grote winst.

De vraag is natuurlijk niet of VDH kan zwemmen op topniveau. De vraag is of VDH zijn onderrug nog op orde krijgt. Zijn vader is orthopedisch chirurg, maar ik denk dat Rein Jan het medische wonder niet zal kunnen bewerkstelligen. Mijn mening is dat Pieter beter nu afscheid kan nemen. Bespaar je een afgang op de Olympische Spelen. Zelfs Jomanda kan die zwakke onderrug niet meer op orde krijgen.

Hetzelfde verhaal geldt voor Martin Verkerk. Dat komt nooit meer goed. Neem afscheid en bespaar je de vernedering dat je een karikatuur wordt van iemand die je ooit was. De naam Heintje Davids zal de jongeren niets meer zeggen. Maar bij de oudere generatie roept deze naam onmiddellijk associaties op. Heintje was een zeer populaire artieste na de Tweede Wereldoorlog. Maar Heintje is vooral beroemd geworden door het feit dat ze steeds afscheid nam en vervolgens weer een comeback vierde. Niet eenmaal, maar vele malen. Uiteindelijk werd ze een karikatuur van wat ze ooit was. Pieter bespaar je dat!