De hond beslist
In de VS woedt onder sportwetenschappers al enige jaren een enorme discussie gevoerd over de vraag wat de belangrijkste factoren zijn om tot grote sportsuccessen te komen. Die discussie wordt ook wel de AAP of MACHINE discussie genoemd. AAP staat voor handelen vanuit je instinct, je emotie. MACHINE staat voor handelen vanuit je verstand, vanuit wetenschappelijke inzichten. De meeste topsporters zitten in hun handelen er tussenin. Interessant zijn vooral de extremen.
Bij het machinemodel is Lance Armstrong het absolute voorbeeld. Lance is het voorbeeld van een controlefreak. Dat geldt voor zowel persoonlijke als omgevingsfactoren. Over alles wordt nagedacht: trainingsopbouw, voeding, materiaal en niet te vergeten de organisatie rond zijn persoon(renners, mecaniciens, soigneurs ). Lance wil het beste van het beste, een super efficiënte organisatie, want die winnen het van een inefficiënte meer knullige organisatie. De ploeg van Lance is altijd heel strak georganiseerd. Iedere renner heeft zijn speciale taken: water halen, tempo maken of onderhouden op het vlakke of op een col, de achtervolging leiden, uit de wind houden, in het wiel blijven en zo kan ik nog even doorgaan. En iedereen dient zich aan zijn taken te houden. Alsof het administratieve medewerkers zijn i.p.v. wielrenners. Met wetenschappelijke precisie wordt het team op de Tour de France voorbereid en in de Tour is het vrijwel altijd een geoliede machine.
Een ander voorbeeld van een controlefreak is Michael Rasmussen, al was het verwisselen van 2 landen in de voorbereiding een duurschoonheidsfoutje.
In Nederland past ex topsprinter en huidig wegrenner Theo Bos m.i. in het machinemodel. Bij de voorbereiding van zijn sprints werd op elk detail gelet. “Deze week hebben we de lak van mijn fiets gehaald, om 100 gram te winnen” is een typerende uitspraak.
Kijken we naar de apen onder de topsporters dan is Willem van Hanegem m.i. het ultieme voorbeeld. In zijn schitterende biografie worden tal van situaties beschreven waaruit blijkt dat Willem puur vanuit zijn instinct, zijn emotie handelt. In zijn Feijenoordtijd moest Willem beslissen of hij zou blijven of naar Olympic Marseille zou gaan. Willem kwam er niet uit. Een sportjournalist was er getuige van dat Willem de beslissing over liet aan zijn hond. Als ik Marseille roep en hij blaft, dan ga ik naar Marseille. Zo niet, dan blijf ik in Rotterdam”. De hond blafte niet en Willem bleef bij Feijenoord.
Op weg naar een uitduel zei hij op schiphol: “Als mijn kind blijft huilen, dan blijf ik thuis”.
Kijk ik naar onze ploeg dan zie ik 2 apen: Schumi en Martinez. Sassa heeft trekken van het machinemodel. Volledige machines zie ik niet direct.
Interessant is ook de voorkeur van het grote publiek. Die vraag lijkt me niet moeilijk te beantwoorden. Lance won zevenmaal de Tour, maar echt populair is hij er niet door geworden. Willem van Hanegem was en is een publiekslieveling. En dat zal hij blijven!
