Van der Poel kleurt EK op kasseien, maar Merlier wint voor Kooij met banddikte

Tim Merlier is in het Belgische Hasselt Europees kampioen geworden. De Belgische sprinter was in de onvermijdelijke massasprint Olav Kooij een paar centimeter te snel af.

De sprinters hielden zich de hele koers koest terwijl Mathieu van der Poel en Mads Pedersen de koers kleurden. In de chaotische sprint dachten ze allemaal kans te maken en dus was het vechten om ruimte.

Kooij leek te worden ingesloten, maar kwam er toch nog uit en strandde op een banddikte. De Est Madis Mihkels hield Jasper Philipsen verrassend van het brons.

Bondgenoten gezocht

Op voorhand waren alle kenners het er over eens. Op het niet al te moeilijke parcours in Belgisch Limburg zou de opvolger van uittredend kampioen Christophe Laporte een sprinter zijn.

Tenzij Van der Poel het in het lastige middenstuk op zijn heupen zou krijgen. En dus was het zaak voor de wereldkampioen om bondgenoten te zoeken.

Maar Van der Poel was ook realistisch. “Dit is toch meer een parcours voor Olav”, sprak hij vooraf. En zo dachten de Belgen (met Jasper Philipsen én Merlier), de Italianen (met Jonathan Milan) en veel andere ploegen met snelle mannen er ook over.

De grote vraag was dan ook wie zin had om koers te maken, maar dat antwoord kwam snel.

Koekoeksjong

Vijf renners wachten die eerste finishpassage niet af en kozen meteen het hazenpad: de Portugees Ivo Oliveira, de Duitser Jonas Rutsch, de Oostenrijker Felix Ritzinger, de Zwitser Nils Brun en de Fransman Mathis Le Berre.

Een onschuldige vlucht, die toch voor flink wat commotie zorgde. De Franse bondscoach Thomas Voeckler liet Rémi Cavagna namelijk op kop van het peloton achter zijn eigen ploeggenoot rijden.

Le Berre kreeg de opdracht om niet mee te werken in de kopgroep, wat hem door de andere koplopers niet in dank werd afgenomen.

Mokkend en tierend hield op het Franse koekoeksjong de kopgroep het vol tot in de eerste van drie Limburg-lussen, waar drie kasseistroken en twee korte klimmetjes op de renners lagen te wachten.

En zowaar zagen we Le Berre hard op kop rijden op de stroken ‘Op de Kriezel’, maar als hij achterom keek kon hij de renners in het peloton al in de ogen kijken.

Van der Poel houdt woord

Daarna hielden Van der Poel en Pedersen woord met hun belofte om koers te maken in het lastige middenstuk.

Op de Kolmontberg (800 meter à 6,5 procent) gooiden de Denen de knuppel in het hoenderhok met Soren Kragh Andersen, Mads Wütz Schmidt en zelfs kopman Pedersen. Van der Poel nam de uitnodiging aan om de tegenstand te testen, maar meer dan een speldenprik was het niet.

In de tweede ronde gingen de alarmbellen wel af toen Van der Poel het op een hellende kasseistrook zelf probeerde. Dat lukte niet, maar even later reed hij wel weg met Matteo Trentin en Mikkel Bjerg in zijn wiel.

Uit die aanval van Van der Poel ontstond een grote en sterke kopgroep van 17 renners. De vier Nederlanders (Van der Poel, Eenkhoorn, Teunissen en Van Poppel) en de drie Denen (Pedersen, Bjerg en Asgreen) in die kopgroep wilden wel doorrijden.

Maar ook Italië en België hadden elk drie man mee en dus was ook deze aanval ten dode opgeschreven.

Drie keer scheepsrecht?

Op het moment dat een sprint al onontkoombaar leek, probeerde Pedersen het op de laatste passage over de kasseien in de Limburg-lus nog een keer en kreeg de Luxemburger Arthur Kluckers, uittredend kampioen Christophe Laporte en Danny van Poppel met zich mee.

Van der Poel was niet mee, maar sprong met een uiterste krachtsinspanning nog naar de kopgroep toe. De Duitser Rutsch kon op hangen en wurgen ook nog mee.

Die zes hielden het bijna 30 kilometer vol, maar onder impuls van de Italianen werden zij nog voor het lokale circuit in Hasselt ingerekend.

Kooij had intussen geen trap te veel gedaan in het peloton en begon fris aan de sprint, maar dat gold ook voor de andere sprinters. Alleen de Deense sprinttroef Pedersen voelde zijn benen na al zijn aanvallen en dus zagen we in de slotfase nog wat Deense wanhoopsaanvallen van Søren Kragh Andersen en Kasper Asgreen.

De Italianen – met kersvers tijdritkampioen Edoardo Affini op kop – lieten echter niemand gaan.

In de sprint dreigde Kooij – die alleen Teunissen voor zich had als piloot – te worden ingesloten, maar hij kwam er toch nog op tijd uit. Of net niet op tijd, want hij kwam een fractie tekort voor de titel.

Pedersen, met zijn zere benen, reed gewoon nog naar de zesde plaats.