Jelle Vos wint solo op de top van de Stockeu
Na een lange achtervolging in de finale van de 7BC Ardennen Classic weet Vos Junior zijn laatste tegenstander Abe op de steile flanken van de Stockeu te lossen en solo over de streep te komen bij de finish naast het monument voor Eddy Merckx. Zijn tweede overwinning in de Ardennen Classic.
De achtervolging was nodig omdat een sanitaire stop na de beklimming van de Col de Cheneux, op 30 km van de finish, langer duurde dan verwacht. Door de kou en de regen kreeg de studentrenner van WTOS zijn handschoenen niet meer aan. Ploegleider Rick: “Vol verbazing keken we naar de tijd die Jelle nam voor zijn stop. Marc was al vertrokken en Abe vond het ook te lang duren en was ook al weer op pad! Jelle bleef rustig en vertrok ongeveer 2 minuten na de schaduwfavoriet Abe. We waren daarna getuige van een sublieme prestatie!”
De Start
De 7BC Ardennen Classic 2024 ging zaterdagochtend 20 April van start onder ongunstige weersomstandigheden. De 9 renners aan de start stonden dik ingepakt in laagjes kleding als een ui, voorbereid op een natte koers en op temperaturen van rond de 5 graden. Na het startschot vertrok het 7BC peloton richting het oosten voor de eerste neutrale lus van 63 km. Na de eerste natte afdaling koos Ardennen veteraan Schumi voor zijn eigen tempo. Voorbereid op dit scenario had hij een helm op met intern geluidsysteem. Met muziek op zijn oren liet hij het peloton begaan en vertrok voor zijn epische solotocht door het Ardense heuvellandschap. De ploegleiding hield nog even contact met hem, maar het peloton kon niet wachten in deze weersomstandigheden en zagen hem pas na de finish op de Stockeu.
Na 7 km koers reed het 7BC peloton de eerste klim op: Côte de Ronxhi. Een 3 km lange klim met een maximale stijging van 11%. Een lekkere klim waar de renners de spanning op de benen konden testen. Debutant Leon, schoonzoon van Schumi, toonde zich direct aan het 7BC peloton. Soepel reed hij de eerste klim op. Favorieten Jelle, Abe en Marc hielden het rustig en reden met gemak en soepel de helling op. Iets minder comfortabel reden de overige 7BC’ers Hans, Thijs, Peter en Raymond deze eerste steile meters. Wat volgde na deze klim was een glooiend parcours door de oostkantons van de Ardennen. Na 26 km kwam het peloton in de volgende heuvelzone. Eerst de klim “Zum Batzborn” en vervolgens de klim vanuit Recht met de toepasselijke naam: Côte Recht ofwel de Bergstrasse. Deze klim recht omhoog naar het hoogste punt van de koers op 578 meter voerde langs met sneeuw bedekte bosranden. Vanaf dit hoogste punt was het over ruim 15 kilometer afdalen richting Petit Thier, aan de voet van Mont-le-Soie. In deze afdaling over rustige brede wegen werd het 7BC Peloton geteisterd door hevige regen en hagelbuien. Tutu: ” Ik was totaal doorweekt en verkleumd. In deze 15km heb ik de koers verloren!” Raymond: “Ik heb de juiste kledingkeuze gemaakt. Een winddicht lang ondershirt, een Castelli perfetto jas met daaroverheen een LeCol pro weather jersey en voor de sponsor nog een 7BC windjack. Handschoenen van Decathlon, een bibshort van Futurum 4 seasons met BBB nanoflex beenstukken en Gripgrab aqua highcut shoecovers. Een mengeling van merken, maar koud heb ik het niet gehad!”
Verkleumd begonnen de renners aan Mont-le-soie. Een bekende klim voor de meeste 7BC’ers en voor de wielervolgers. Tijdens de klim brak het wolkendek open. De zon greep zijn kans en in combinatie met de stijgende hellingsgraad warmde de renners geleidelijk weer op. Op de top van Mont-le-soie volgde een snelle stop voor het bijvullen van de bidons en bevoorrading van de renners. Na deze stop een lange 15 km lange afdaling richting Coo.
Aangekomen in Coo werd besloten de koffiestop te annuleren. De regen en de lage temperaturen hadden de renners verstijfd en een koffiestop zou de spieren even rust geven. Maar uit ervaring wisten de 7BC’ers zou de kou daarna dubbel zo hard terugslaan. Voor Tutu was het bij Coo gedaan. Hij kon het niet meer warm krijgen en besloot terug te keren naar de 7BC villa in Stavelot. Na een kleine bevoorrading gaf de koersdirectie de koers vrij voor de finale lus van 39 km.
De finale
Vanuit Coo werd er koers gezet richting la Gleize. In de oplopende km’s naar La Gleize voerde Marc het tempo op met Abe en Jelle in zijn wiel, gevolgd door Raymond en Leon. Hans Vos en Peter kozen hun eigen tempo en moesten een klein gaatje laten. Na La Gleize volgde de afdaling naar Cheneux, waar de 1e gecategoriseerde klim van de finale begon, Côte de Cheneux. De verhoudingen op deze klim werden direct duidelijk. Het podium zou gaan tussen Jelle, Marc en Abe. Raymond en Leon zouden strijden om de plaatsen achter het podium en Peter en Hans moesten daarachter weer tegen elkaar strijden.
Na de Côte de Cheneux vond de opmerkelijke sanitaire stop plaats van Jelle. Abe en Marc wachtte aanvankelijk nog heel even om zelf ook een jasje uit te doen. Maar al snel besloot Marc verder te koersen. De oud kampioen verklaarde: “De koers was al begonnen en even op elkaar wachten is prima in deze fase van de koers, maar het is nu geen social ride meer.” De junior Abe vertrok even later ook weer. Jelle nam nog steeds zijn tijd. Hij kreeg zijn natte handschoenen niet meer goed aan en speelde hoog spel. Inmiddels waren alle andere 7BC’ers Jelle al voorbij gereden en lag hij laatste in koers. Marc zag zijn kansen keren met deze gratis voorsprong en schakelde een tandje bij. Op de top van de beklimming de Rahiere, bij Ancienne Barriere had Jelle de meeste 7BC’ers weer ingehaald. Alleen Abe had nog steeds zijn 2 minuten voorsprong en Jelle was slechts enkele seconden op de junior ingelopen. Op koploper Marc hadden beide renners 1:30 minuut ingelopen. Na de Rahiere volgde de steile klim van Côte de Brume-sud. Een kuitenbijter van formaat. De eerste honderden meters lopen recht omhoog met percentages boven de 10%. Op deze klim gaat Jelle voluit en rijdt naar het wiel van Abe. Marc verliest in die klim nog eens 1:30 minuut en zit nog net voor de twee achtervolgers. Leon en Raymond voeren hun eigen strijd op deze klim en rijden gezamenlijk omhoog. In hun kielzog Peter en Hans.
Na de lange afdaling van Côte de Brume vinden Jelle en Abe aansluiting bij koploper Marc in Trois-pont. De strijdbijl is even begraven en met zijn drieën rijden ze omhoog de lange klim van Cote d’Aisomont op. Op deze lange gelijkmatige klim pakt Marc de kop om de klim op zijn tempo omhoog te rijden. Jelle en Abe kijken vooral naar elkaar en rijden in het wiel van Marc naar de top. Net voor de top bij het Ski Station maakt Marc een fout, hij schakelt een tandje groter en wil zijn twee concurrenten verrassen met een demarrage om zo in de afdaling naar Stavelot een kleine voorsprong te pakken. Echter in de slotmeters loopt de weg vies omhoog en Marc valt stil. Abe en Jelle koersen alert en rijden weg van de drievoudig Ardennen kampioen en duiken met een voorsprong de afdaling in van de Wannereval richting Stavelot en de slotklim de Stockeu. In de achtergrond voeren Leon en Raymond strijd om de 4e plaats. Leon pakt een kleine voorsprong op de eerste kilometers van de Aisomont. Echter de slopende kilometers doen hem de das om. Raymond bleef in het spoor van de debutant en had zijn ritme te pakken en rijdt uiteindelijk gestaag weg van Leon en stelt zo de 4e plek veilig.
Jelle en Abe komen na de snelle afdaling van de Wannereval en het vervelend glooiende tussenstuk naar Stavelot gezamenlijk aan bij de voet van de Stockeu. De zware finale klim zal beslissen wie met de bloemen naar huis mag gaan. Jelle neemt direct de leiding en begint het tempo te verhogen. Abe volgt in het wiel. Op het steilste gedeelte waar de percentages oplopen naar de 19% beslist Jelle de koers. Hij is vandaag de sterkste en rijdt weg van Abe om solo over de streep te komen bij het beeld van Merckx. Fotograaf Mart staat achter de finish en kan de winnaar goed op de foto zetten. Mart: “Jelle was duidelijk de sterkste in koers. Daarnaast is het een lepe rijder die zijn krachten goed weet in te delen.”
De tweede plaats is voor de jonge Abe. Een ijzersterke prestatie maar komt net tekort tegen de twintiger Jelle. De winnaar is dolblij met zijn prestatie en verklaart: “Ik kreeg mijn handschoenen niet meer aan toen ik gestopt was, maar ik vertrouwde op mijn vorm en heb mijn beste 30 minuten waarde moeten rijden. Al die trainingsuren en trainingsweek in Spanje zijn niet voor niks geweest! Ik pluk daar nu de vruchten van. Abe gaf goede tegenstand, maar tegen het eind van de koers merkte ik al dat bij hem het beste er van af was!”
Terwijl Jelle en Abe elkaar feliciteren met hun prestatie, komt Marc na enkele minuten over de finish om beslag te leggen op de 3e plek. Ruim 20 minuten na Jelle komt Raymond over de finish, enkele minuten later gevolgd door Leon. Peter en Hans volgen weer later. Beide trots op de prestatie van hun zonen. Op de top twee na, moeten alle renners op de Stockeu te voet. De weersomstandigheden en de vele hoogtemeters hebben hun weerslag gehad op de renners. Hans: “Dit was één van de zwaarste Ardennen Classics die ik gereden heb. De finale kende vele hoogtemeters en samen met het weer was het een koers die er niet om loog. De sterkste kon hier alleen maar winnen!” Peter:” In 2014 reden we een gelijkwaardige finale. Maar dat was onder zomerse omstandigheden. Wellicht reden we toen harder. Echter nu was het zwaarder. Ik ben trots op mijn zoon en zijn prestatie!” Hij vervolgt met een knipoog: “Maar wilt hij hier ooit winnen, zoals ik in 2014, leg ik hem morgen straftraining op. 8 keer de Stockeu op, lijkt mij voldoende!” Ploegleider Jan hoort het op een afstandje aan en vult aan: “Zo worden kampioenen gemaakt. Wielrennen is geen spelletje, maar een taaie, harde en meedogenloze sport! Voetbal en Tennis speel je. In het wielrennen speel je niet!”
