Gerrie en Taal
Op 2 november 2004 overleed Gerrie Knetemann aan een hartstilstand.Twee uur voor zijn dood werd Theo van Gogh vermoord. Een memorabele dag in onze vaderlandse geschiedenis. Gerrie was bij zijn leven al een legende. Voordat Gerrie met wielrennen begon, was hij stratenmaker van beroep. Nou niet bepaald een beroep wat je associeert met zijn later beroemd geworden communicatieve vaardigheden. Gerrie was een briljant prater, zowel tijdens als na zijn wielercarrière.
In de Tour de France had hij zijn dagelijkse Kneetstory. Na zijn wielercarrière was hij een geliefd gastspreker in het bedrijfsleven. En Gerrie was vooral zeer creatief op taalgebied. Hij heeft de Nederlandse taal verrijkt met wieleruitdrukkingen, die in de tand des tijds nog heel lang zullen standhouden. Gerrie was natuurlijk in de eerste plaats een geweldige wielrenner. Van nature geen supertalent en dat wist hijzelf heel goed. Maar Gerrie wist ook heel goed waar zijn kracht wel lag en daar heeft hij optimaal gebruik van gemaakt. Gerrie had ook een geweldig koersinzicht, het gevoel voor de juiste ontsnapping. Gerrie was ook een alleskunner. Hij kon redelijk sprinten, bovengemiddeld tijdrijden en bergop kon hij zich lang handhaven. Zijn palmares is indrukwekkend. Wereldkampioen, winnaar Amstel Goldrace, winnaar van 10 touretappes en 8 dagen in de gele trui, winnaar van 9 etappekoersen en 21 criteriums. Toen hij stopte werd hij PR-adviseur van PDM en later werd hij de bondscoach van de KNWU.
Gerrie en taal
Elke wielerliefhebber kent zijn uitdrukkingen. Ik maak een selectie. Beroemd geworden zijn: stoempen, harken, uitgewoond zijn, uit het hol kletsen, het snot voor je ogen rijden, rijden als een dood vogeltje, stront in je koersbroek, een geboren winnaar rijdt op haat, de huur ophalen. Toen de Italianen het wielrennen gingen beheersen, zei hij “Je maakt mij niet wijs dat een Nederlander maar 2 benen heeft en een Italiaan 3. Na zijn dramatische val in Dwars door België, wat hem aan de rand van de dood bracht, zei hij: ” In het leven is niks erger dan dobbelen. Laat mij maar een keertje koppie ondergaan, als ik maar weer boven water kom. Dan weet je tenminste dat je leeft.” Over de Raleighploeg van Peter Post zei hij: ” Als we met oorlogskleuren beschilderd aan de start stonden, stond er wel een ploeg.”
Gerrie stond bekend als een man van grappen en grollen, een man met veel humor, maar dat was wellicht de buitenkant. Want Gerrie was ook een filosoof die over de dingen in de wereld nadacht, zoals Afrika en de armoede in de wereld. En thuis was hij ook niet altijd de grappenmaker. In een interview in het blad Avantgarde zei hij hierover: “Op mijn computer staat een spreuk die zegt Lach Ook Eens Thuis, en daar kan ik me helemaal in vinden. Mensen, ook ik, zijn de hele dag met anderen bezig. Leuk doen, sociaal doen, je best doen om aardig te worden gevonden. En dan kom je thuis en wil het weleens gebeuren dat je band leegloopt. Vreselijk dom, want thuis zitten de mensen die het belangrijkst zijn.”
“Niemand gaat uit narigheid een pannenkoek eten.” Gerrie Knetemann
In 1968 zei hij: “Ik had van die momenten dat ik wist dat ik op het maximum van mijn biologische toerenteller reed. Dan was ik ervan overtuigd: nu kan niemand harder rijden dan ik. Of het in werkelijkheid zo was, weet ik niet. Maar ik had die overtuiging. Dat is een heerlijk gevoel.” Gerrie wist dat het niet goed met hem ging en ook zijn wielervrienden, oud-ploeggenoten Aad van de Hoek en Henk Lubberding, hadden zo hun vermoedens. De extraverte Gerrie speelde tegenover zijn gezin geen open kaart. Op 2 november 2004 hield zijn biologische toerenteller het voor gezien. Over die zwijgzaamheid tegenover zijn gezin hebben nogal wat Knetemann kenners zich na zijn dood druk gemaakt. Er werd naar een verklaring gezocht. Een Belgische wielerjournalist zit er wellicht het dichts bij als hij een Knetiaanse uitdrukking citeert: “Niemand gaat uit narigheid een pannenkoek eten.
